Saçları kıvrım kıvrım
rüzgarla kucaklaşan, rengi toprağa çalan.
Yüzü kavun sarısı,arı ve duru
bakınca güneşi unutturan.
Tebessümü gönüllerde taşkınlığa gebe,
Gamzeleri ise sevenlere birer davetiye.
Sen de ay ben deyim güneş
halbû ki o ne güneş ne de ay!
O HAKİKAT’tan bir nur,
HÂN’ımı aydınlatacak kandil!
Bilmez kendi ulviyetini,
mahzunların dermanı
göğüs kafesimin kanatsız kuşu.
Bakışları ayıldıkça sarhoş eden bir çiçek
AYÇİÇEĞİ’m.
