Şuur kaybı ile uyanıyorum sabah geç vakitte
Ansızın evin zili çalıyor kapımda habersizce
Polisler yazı gösteriyor mahkeme kararı diye
Gidip geleceğiz yalanı ile götürüyorlar Hastaneye
Nihayetinde ifade alan Adli Psikiyatri Uzmanı dinlemez bile
Hastanede kimsesiz bir ben birde kalçamdan vurulan iğne
Ardından boş bir odada mülteci gibi üzerim aranır hoyratça
Sırayla gelir odadaki diğer kişiler
Cins sorularla sorgular hepsi sanki polisler
-Adın ney neyden yatıyorsun burada?
Koridor günü doldurmak için volta atanlarla dolu
Burada zengini fakiri herkes olmuş gariplerin garibi
Tek umutları var ’’Belki yarın bir gün çıkacağız buradan.’’ düşüncesi
Bir kafes gibi boğar ruhumu meşhur zindanı anımsatan o koridor
ve sokak dilencilerini anımsatan akıldan yoksun gariplerle dolu odalar
Görevliler söz ve davranışlarıyla acımasız bir gardiyandan farksızlar
Kimi cezaevini bile özler burada
her vakit çay var nede olsa orada
Umut dâhi kalmaz insanın yüreğinde
İnsan inan hep karamsar duygular içinde
Hapis kararı mı çıkar beraat mi kimse bilmez içerde!
24 Ekim 2025 – Cuma
