SON DURAK

Gören imreniyor, bense kıvranıyor
Üzerimde sanki bir dağ yükü, yığılı kar
Göreni beyazlığı ile kendinden alan
Devasa bir yük dağı ise titreten ve kıvrandıran.

Gündüzleri vazife başında uyku üstüne uyku
Geceleri ise bir türlü ilaçsız kapanmayan gözler
Gündüz ve gece ayrılmaz sersemlik ve sarhoşluk
Bilmem ne zaman ayılmak
dirilmek ve yerinden kalkmak
Buhrandayım, çaresizim ve karamsarım
Hayatım evriliyor varlıktan yokluğa
Her şey kayboluyor avuçlarımdan bir bir
SON DURAK yaşamımda belki de bu vakittir.

11 Temmuz 2024 – Perşembe
Mesut ZEYTİN